Düğün gecesinde Justine (Kirsten Dunst) hayatının en mutlu günü olmasına rağmen mutlu olmak için ailesine karşı mücadele etmektedir. Bütün düğünü kontrol etmeye çalışan ablası ve kayınbiraderi düğünü zehir etmektedir.. Bu sırada mavi bir gezegen olan Melancholia, Dünya'ya doğru hızla yaklaşmaktadır. Justine'in kız kardeşi Claire (Charlotte Gainsbourg), yaklaşan felaketin korkusuyla soğukkanlılığını korumak için mücadele verecektir.
NOT: Yazımda SPOİLER YOKTUR!!! Gönül rahatlığı ile okuyabilirsiniz!
Hiç bu kadar acı verici tanıklık bir şey görmemiştim. Justine'in her hareketi, her kelimesi bir Melankolinin kalp ağrısıyla yankılanıyor. Ve diğerlerinin bu acıyı anlayamamaları, hissedememeleri ve anlayamamaları çok üzücü. İnsanların empati kuramamalarından dolayı bu sessiz ağır ilerleyen acıyı daha tanıdık kılıyor. Lars von Trier bu tek filmde günlük ritüellerin tüm nihai boşluğunu, bir melankolinin bitmeyen özlemini ve bu durumun dayanılmaz çaresizliğini etrafınızdaki kurşun geçirmez bir cam koza gibi, sesleri kısıp renkleri karartmayı başararak gösterdi.
Ne yazık ki, bu filmi izleyenlerin büyük bir bölümünün biraz gösterişli bir kıyamet filmi bekleyerek filmde beklentilerini yükselttiğini düşünüyorum. Daha akıllı, Derin Etki verecek bir film beklememişler ve filmi anlayamamışlar. Gezegen Melancholia depresyon için sadece bir metafordur. Amansız ve karşı konulmaz olan Melancholia, ana karakterin esaretindedir.
Dipnotlardan bir tanesi ''Justine'in (Kirsten Dunst) buketiyle nehirde yüzen görüntüsü, John Everett Millais'in 1852 tarihli "Ophelia" tablosundan esinlenmiştir.'' Ayrıca Karakteri Justine gibi, Kirsten Dunst da depresyonla mücadele etmiş ve rolü almadan kısa bir süre önce tedavisini tamamlamış.
Sonuç olarak; Kıyamet filmden daha öte bir film. Bu filmi anlamayanlar için iddialı, sözde entelektüel bir film değil. Aksine, anlamak zorunda kalmadığınız için şanslı olduğunuz bir konunun ince ayrıntılarına iyi hazırlanmış bir bakış açısı.
Yorumlar
Yorum Gönder